செண்பகமே....செண்பகமே...

 வணக்கம் நண்பர்களே,

                முதுகலை வகுப்புகளை காலை பத்து மணிக்கு சரியாக தொடங்கிவிடுவார்கள். மாணவர்கள் சாரை சாரையாக ஊர்ந்து வந்து கொண்டிருப்பர்.

அனைவரும் தங்கள் கைகளில் புத்தகங்கள் மற்றும் கையேடுகளை கொண்டு செல்வர்.

     முதல் நாளிலிருந்து நான் மிகுந்த ஆர்வத்துடன் ஃபுல் கை சட்டையும்,பேண்டும் அணிந்து ஒரு பேராசிரியரை  போல் செல்வேன். வகுப்புக்களை  நன்கு கவனிக்க தொடங்கினேன்.

   

          நாளடைவில், அந்த வகுப்புகளின் சூழ்நிலையைப் புரிந்துகொண்டு நானும் எனது இளங்கலை மாணவ பாணியை உதறினேன்.அந்த மாணவர்களோடு இணைய ஆரம்பித்தேன். இது பல மாற்றங்களை என்னுள் கொண்டுவந்தது. டீ சர்ட் அணிந்து வகுப்புக்களுக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தேன்.

   

                  இன்னும் பல மாற்றங்கள்.

            அனைவரும் தங்கள் கைகளில் புத்தகங்கள் மற்றும் கையேடுகளை கொண்டு செல்லும் போது நான் மட்டும் வித்தியாசமாக கையில் தட்டும்,டம்ளருமாக செல்வேன். காரணம் உணவுக்கூடமானது எனது கல்லூரி அருகே அமைந்திருந்தது. எனது கல்லூரியிலிருந்து விடுதிக்கு இரண்டு கிலோ மீட்டர் நடக்க வேண்டும்.மதிய வெய்யிலில் அவ்வளவு தூரம் நடக்கவியலாது.எனவே தட்டையும் டம்லரையும் என்னுடன் எடுத்துக்கொண்டு கல்லூரிக்கு வருவேன்.தங்களது சொகுசு கார்களில் கல்லூரிக்கு வரும் பேராசிரியர்கள் வழியில் எனது இந்த காட்சியைக் தங்கள் கார் கண்ணாடியின் வாயிலாக பார்த்து நகைத்துச் செல்வர் போல தோணும்.

               பேராசிரியர்களுக்கு வணக்கம் சொல்லும் போது ஒரு கையில் தட்டும் மறு கையில் டம்ளரும் இணைந்து ஓர் ஓசையை ஏற்படுத்தும்.

           அது அவர்களையே சிரிக்க வைத்துவிடும்.

     வகுப்பில் அனைவரும் வந்து சேர்ந்து தத்தமது இடங்களில் அமருவதற்கு சற்று நேரம் பிடித்தாலும். வகுப்புகள் தொடங்கி விடும்.

       விடுதி மாணவர்களே கால தாமதமாக வருவார்கள். சிலர் அதுவுமில்லை.

           வகுப்புத் தொடங்கிய சில நிமிடங்களில் ஓர் அமைதி ஏற்படும்.

        நான் மிஞ்சிப் போனால் ஒரு பதினைந்து நிமிடங்கள் தான் வகுப்பை கவனிப்பேன். மீதி இருபத்தி ஐந்து நிமிடங்கள் ஜாலிதான்.

         முதல் வரிசையில், மகேஷ் மற்றும் வேங்கடேஷ் நாயக் அமர்ந்திருப்பார்கள்.அவர்கள் ஆர்வமாக வகுப்புகளைக் கவனிப்பார்கள்.காரணம் அவர்களுக்கு அவையனைத்தும் புதிதாக இருந்தது. அவர்கள் இளங்கலை யில் வேறு பாடங்களைப் பயின்றவர்களாக இருந்தனர்.

         நான் இளங்கலையிலும் ஆங்கில இலக்கியம் கற்றதனால் எனக்கு பேராசிரியர் எடுக்கும் பாடத்தில் எனக்கு ஏற்கனவே பரிச்சயம் இருந்தது.

           ஒருமுறை நான் வகுப்பில் சிரித்துக் கொண்டும், பின் வரிசையில் அமர்ந்து நண்பர் திருமலய்யாவிடம் பேசிக்கொண்டு இருந்தேன்.

        இதை கவனித்த பேராசிரியர், என்னை அழைத்தார்.

      நானும் எழுந்து நின்றேன். அவர் என்னை அவமானப் படுத்த எண்ணி

என்னிடம் அப்போது நடத்திய பாடத்திலிருந்து கேள்விகணைகளைத் தொடுத்தார்.

         நான் அப்பாடத்தை இளங்கலையிலேயே மிகவும் ஆழமாகக் கற்றிருந்ததால் நான் சற்றும் தளராமல் அனைத்துக் கேள்விகளுக்கும் பதிலளித்தேன்.

         வகுப்பில், அனைவரும் ஆச்சரியம் மேலிட என்னை பார்த்தனர்.

           சில அரும்புகளும் என்னை உற்று நோக்கியதால்  நான் ஆனந்தமடைந்தேன்.

          பேராசிரியர் எவ்வளவு முயன்றும் என்னை மடக்கவியலவில்லை. ஆகவே, மாணவர்களிடம் தனது பெயரை காத்துக்கொள்ள வெரி குட் சொல்லி என்னை அமர வைத்தார்.

       அவ்வகுப்பு முடிந்தபின்,     வேங்கடேஷ் நாயக் மற்றும் பிற ஆந்திர நண்பர்கள் என்னை பாராட்டினர்.

        சில பூக்கள் என்னிடம் பேச விளைவதை என்னால் உணரமுடிந்தது.

            உடனே, "இதற்குத் தானே ஆசைப் பட்டாய் ராஜகுமாரா நிமிடங்கள் எனக்குள்.

          எப்படியோ வகுப்பில் முக்கியப் புள்ளியாகி விட்டோம் என்ற திருப்தியிலிருந்தேன்.

      ஆனால், அப்போது கடப்பா சுப்பிரமணியம் என்னைப் பார்த்த பார்வையில் ஓர் விதமான எதிர்மறையர்த்தம் இருந்தது.

         அடுத்த இரண்டு அமைதியான வகுப்புகளுக்குப் பிறகு மதியவுணவு இடைவேளை.மகேஷ் தனது டிப்பனை திறப்பான்.   சில பூக்களும் வகுப்பின் வலது பக்கத்தில் உணவருந்தி கொண்டிருப்பர். நான் மகேஷுக்கு கம்பனி கொடுப்பது போல் அந்த பூக்களின் நறுமணத்தை நுகர்வேன்.

 

         அந்த பூக்களின் கூட்டத்தில் ஓர் செண்பக பூ.

           அப்பூவின் முகத்தில் ஏனோ ஒரு தயக்கம்.

       அந்த செண்பக பூவின் தயக்கத்தையறிய பல நாட்களை வீணடித்தேன்.

           நாட்கள் உருண்டோடியது தான் மிச்சம் பூவின் தயக்கத்திற்கான காரணத்தையும் புரிந்து கொள்ள இயலவில்லை.பூவையும் நெருங்க இயலவில்லை.

         இறுதியில் அப்பூவையே வகுப்பறையில் காணவில்லை.